YÜKSEK ATLAMANIN BİYOMEKANİĞİ

EMİNE ÇAĞLAR

Hacettepe Üniversitesi Spor Bilimleri ve Teknolojisi Yüksekokulu

Günümüzde olimpiyatlar ve şampiyonalar sonrası dönem, tekniklerin karşılaştırılması ile canlı kalmaktadır. Anrenman prgoramı, antrenör tarafından sistematik teknik bir yaklaşım gerektirir. Karşılaşma sonrası video analizleri ile alıştırmalarda düzeltilmek zorunda olan teknik hataların belirlenmesi gerekmektedir. Bu noktada biyomekanik analizlerin performansı arttırmadaki rolünün ne kadar önemli olduğu ortaya çıkmaktadır.

Yüksek Atlamanın Biyomekaniği

Yüksek atlamada sporcunun amacı, verili bir yönde (dikey yönde) ağılkı merkezinin maksimum yer değişimin sağlamak ve sonra kurallara uygun olarak bu yer değişimi yapabileceği kadar fazla elde etmektir. Yüksek atlamda bunun anlamı, sporucunun ağırlık merkezinin ulaştığı maksimum yükseklikte barın üzerinden vücudunu geçirmeye çalışmasıdır. Kazanılan yükseklik, büyük oranda sıçrama sırasında yaklaşma koşusunun kinetik enerjisini, açısal harekete dönüştürebilme etkinliğine bağlıdır. Bunu başara bilmek, aşağıdaki noktalar dikkate alınarak sağlanabilir.

-Yaklaşma koşusu ile sağlanan ileri hareket, yukarı harekete sıçrama ile dönüştürülür.

-Yüksek atlayıcı sıçrama ile yeri terk ettikten sonra, vücut ağırlık merkezinin havada takip edeceği yol, sıçrama anında belirlenmiştir ve bir daha değiştirelemez.

-Sıçramayı takiben havada kazanılabilecek fazladan yükseklik, vücut üyelerinin ağırlık merkezi etrafında düzenlenmesi ile yapılarak, daha ekonomik bir çıta geçisi sağlanabilir.

-Sıçrama anında yere uygulanan kuvvetin miktari, atlanabilecek yüksekliği belirleyen en önemli etkendir. Bu nedenle, havada yapılacak hareketter ikinci derecede önemelidir ve olduğundan fazla önemsenmemelidir.

-Sıçramada, yerden ayrılma sırasında atletin açısal hareketi üç bileşene ayrılabilir. Bunlar; dikey yönde, çıtaya parelel ve çıtaya dikey yönlerde hareketlerdir. Burada ana amaç, dikey yöndeki hareketi geliştirmek ve maksimale çıkarmaktır.

-Atlet, sıçramayı takiben, çıtayı geçmek için ağırlık merkezini yükseltmek zorunda olduğu mesafeyi mümkün olduğu kadar kısaltmaya ve çıtayı en ekonomik çıta üstü hareketle geçmeye çalışır.

Yüksek atlama 3 bölümden oluşmaktadır.

1. Yüklaşma: Sporcunun çıtaya doğru koşmaya başladığı andan, sıçrama ayağının yere teması arasındaki bölüm

2. Sıçrama (take-of): Yaklaşma koşusu sonrası, sıçrama öncesi ayağın yere temasından sıçrama ayağının yerle temasanın kesildiği bölüm.

3. Uçus (flight): Sıçramadan yere konmaya kadar olan bölüm. Yüksek atlamada konma, performans ile ilgili bir faktör değildir.

Hay (1978) biyomekanik açıdan yüksek atlamada sıçramada ve uçusun 3 yüksekliğe ayrılabileceğini belitrtmiştir.

H1- Sıçrama Yüksekiği: Sporcunun sıçramadaki ağırlık merkezinin (GM) yüksekliği

H2- Ağırlık Merkezinin Uçuş Ytıksekliği: Sporcunun uçuş sırasındaki maksimum kütle merkezi yüksekliği ile sıçrama yüksekliği arasındaki fark.

H3- Çıta Üzerindeki Yükseklik: Ağırlık merkezi uçuş yüksekliği ile çıta yüksekliği arasındaki dikey mesafe.

Sıçrama yüksekliği hemen hemen yaklaşma koşusundan bağımsızdır. Bu yükseklik, antropometrik parametreler (vücut kitlesi, segment uzunlukları, segmentlerdeki ağırlık merkezi gibi) kadar, sıçrama sırasındaki vücut açıları ile de belirlenir)

Antropometrik parametrelere ek olarak, sıçrama yüksekliğini etkileyen şu teknik parametreler de ele alınmaktadır.

-Sıçramadaki sıçrama bacağının diz açısı

-Sıçramadaki diğer bacağın gerginlik açısı

-Sıçramadaki gövde pozisyonu açısı

-Sıçramadaki öne, arkaya, iç tarafa eğilim açısı

Biyomekanik açıdan uçus yüksekliği, sıçramadaki Ağırlık merkezinin dikey hızına bağımlıdır. Bu hız, dikey etki, ayağın yere temasındaki Ağırlık merkezinin dikey hızı ve atlayacının Ağırlıksı tarafından belirlenir.

Yere temas (touch-down) koşulları, son adımlarla belirlenir. Bu nedenle şu parametreler dikkate alınmalıdır (5):

-Destek ve uçuş zamanları, adım sıklıkları

-Ağırık merkezinin yolu

-Yaklaşma koşusu açısı

-Vücut parçaları ve vücut pozisyon açıları

-Yatay, dikey ve son hızlar

Sıçramanın kendisi dikkate alındığında şu parametreler ele alınmalıdır:

-Destek zamanları

-Ağırlık merkezinin dikey yolu

-Ayağın yere temesı ve sıçramalarda vücut parçaları, vücut pozisyon açılar

-Çıtadan uzaklık

-Yatay, dikey ve son hızlar

-Sıçrama açısı

Uçuş ele alındığında şunlar ele alınmalıdır:

-Çıta üzerindeki yükseklik

-Çıtaya göre ağırlık merkezinin pozisyonları

Yüksek atlamanın doru ve tam bir analizini yapmak için üç eksendeki rotasyonlar ve eğik bir koşu olması nedeniyle üç boyutlu ölçümler yapılmalıdır. İki boyutlu analizlerin sonuçları dikkatli yorumlanmaladır. Yüksek atlamada düzgün; üç boyutlu ölçüm alına zorluğu nedeniyle, literatürde sadece birkaç üç boyutlu ölçüm verileri veren makale vardır(5).

YAKLAŞMAK KOŞUSU

Destek ve Uçuş Zamanları:

Süratli bir koşu, atletin daha fazla kuvvet uygulamasına neden olur. Koşunun sonunda, sıçrama ayağı sıçramak için gövdenin herhangi bir noktaya bastığında, diz ve kalça eklemleri arasındaki ekstansör kaslar ayağın fleksiyonuna direnerek karşı koyarlar. Fakat ayak, alteni öne momentumundan dolayı mecburi bir fleksiyon yapacaktır. Bu durumda ekstansör kaslar gerilecek, bu gerilme sıçrama bölümünün ikinci yarısında süratli ve şiddetli bir ekstansiyon yapmasına yardımcı olacaktır. Böylece süratli bir koşuyla sıçramada dikey kuvvetin artacağı ortaya çıkar.

Önceki çalışmaların sonuçları yaklaşmanın son adımlarında uçuş zamanında azalmaya genel bir eğilim olduğunu göstermektedir. Destek zamanları genellikle aynı kalır ya da adım sıklığında bir artışa yol açarak hafifçe artar. Antenörlük uygulamasında bu, yatay hızda minimal bir kayıpla son adımlarda koşu aktivitesinde bir artış olarak açıklanır. Conrad ve Ritzdorf (1990). Seul Olimpiyatlarında, Ritzdorf ve Conrad (1990. Roma'da yapılan II.Dünya Şampiyonasında erkekler ve bayanlarda 1. ve 2. gelen sporcuların destek ve uçuş zamanlarını söyle bulmuşlardır.

Tablo 1. Destek zamanları (sn)

Adı	Çıta yüksekliği	2. son adım	Son adım	Sıçrama
Bayanlar, seul :
Ritter	2.03+	0.155	0.195	0.175
Kostadinova	2.01+	0.125	0.120	0.115
Roma :
Kostadinova	2.09+	0.120	0.133	0.140
Bykowa	2.04+	0.140	0.133	0.167
Erkekler, seul:
Avdeyenko	2.38+	0.175	0.225	0.195
Conway	2.34+	0.150	0.165	0.175
Roma :
Sjoeberg	2.38+	0.140	0.147	0.160
Paklin	2.38+	0.147	0.180	0.180

Tablo 2. uçuş zamanları (sn)

adı	Çıta yüksekliği	2. son adım	Son adım
Bayanlar, seul:
Ritter	2.03+	0.090	0.065
Kostadinova	2.01+	0.120	0.095
Roma:
Kostadinova	2.09+	0.093	0.087
Bykova	2.04+	0.153	0.047
Erkekler, seul
Avdeyenko	2.38+	0.115	0.030
Conway	2.38+	0.150	0.040
Roma :
Sjoeberg	2.38+	0.153	0.060
Paklin	2.38+	0.133	0.047

Adım Uzunlukları: Literatürde, üst düzey yükseklik atlıyıcıların sondan bir önceki adımlarının (penultimate) uzun olduğu ve sıçramaya girilen adımların kısa olduğuna ilişkin bir fikir birliği vardır. Bununla birlikte sondan bir önceki adımın uzun olduğu konusu tüm atlayıcılarda bulunmamıştır. Dapena (1980), adım uzunluklarının, son adımdan üç adım önceki adım için 1.55m-2.11m., sonradan bir önceki adım için 1.57m. – 2.11m. ve son adım icin 1.62m-2.10m arasında değiştiğini rapor etmiştir(5). Conrad ve Ritzdort (1990), son adım uzunluğunu bireysel olarak değişebileceğini ve son adımın uzunluğu ve kısalığına ilişkin sorunu henüz tam kurulmadığını belirtmektedir. Şekil 2'de bir adım uzunluğu görülmektedir.

Conrad ve Ritzdort (1990), SeulOlimpiyatlarında, Ritzdorf ve Conrad (1990)

Roma’da yapılan II. Dünya Şampiyonasında (1987) erkekler ve bayanlarda 1 ve 2. gelen sporcuların adım uzunluklarını şöyle bulmuşlardır.

Tablo 3.adım uzunlukları (m)

Adı	Çıta yüksekliği	2. son adım	Son adım
Bayanlar, Seul:
Ritter	2.03+	1.94	2.03
Kostadinova	2.01+	1.91	2.01
Bykova	1.96+	2.00	1.69
Roma:
Kostadinova	2.09+	1.76	2.01
Bykowa	2.04+	2.07	1.61
Erkekler, seul:
Avdeyenko	2.38+	2.37	2.35
Conway	2.34+	2.37	1.89
Roma :
Sjoeberg	2.38+	2.25	1.95
Paklin	2.38+	2.44	2.18

Adım uzunluğu oranı, çok sabit bireysel bir parametre gibi görünmektedir. Son adım kasılan sporcular (Bykowa gibi) yada uzayan sporcular (Ritter, Kostadinova gibi), Roma'da finalde de öyle yapmışlardır (5).

Ağırlık Merkezinin İzlediği Yol

Önceki çalışmalarda, destek evresi sırasında ağırlık merkezi yüksekliğinin vertical değişikliklerinin minimal olduğu bulunmuştur. (Son üç adımda yere temasta kütle merkezi yüksekliğinin orta düzeyde azalma eğilimi ile). Çoğu durumlarda ağırlık merkezi yüksekliği sıçrama için yere temasta en düşüktür. Şekil 3, ağırlık merkezinin yatay yolunu göstermektedir. Depena (1980). Yaklaşma koşusu açısının son adımda bir azalma eğilimi gösteridğini rapor etmektedir. Son adımlarda ölçülen veri, 22 ile 63 derece arasındadır(5,9).

Vücut Segmentleri ve Vücut Pozisyon Açısı: Çalışılan vücut segmentleri açıları arasında, son adımların çeşitli evlerindeki diz açıları, ağırlık merkezi yüksekliğinin bir belirleyicisi olması nedeniyle özel ilgi alanı olmuştur. Conrad ve Ritzdorf (1990), penultimate adımında destek ayağındaki bu açının analizlerinin çoğu sporcunun yere hemen hemen düz bir bacakla temas ettiğini gösterdiğini belirtmişlerdir. Çoğu sporcunun yere temasta diz açı değerlerinin 160 dereceden daha büyük ve maksimum amortizasyon açılarının 150 derece civarında olduğunu bulmuşlardır. Ayrıca son adımda yere temasta diz açılarının 150 ile 160 derece arasında ve maksimum amortizasyon açılarının 140 dereceden 120 derecenin daha altında değişebildiğini bulmuşlardır. Genelde en düşük diz açısı değerlerine son adımın amortizasyon evresinde ulaşılmıştır.

Literatürde üst düzey atlayıcılarda son adımda minimal diz açılarının mutlaka yatay hızda bir azalmaya yol açmadığına ilişkin fikir birliği vardır. Ayrıca yaklaşım koşusunun son adımlarında vücudun öne eğiliminin yatay hızın devam etmesine imkan tanıdığını ilişkin de bir fikir birliği söz konusudur.(5)

Yatay, Dikey ve Son hızlar: Addachi ve ark. (1973), Nigg ve ark. (1974) ve Dapena (1980) tarafından rapor edilen yaklaşma koşusundaki yatay hız verilerine göre hız değerleri, 4.5m/sn ile 7.9m/sn arasında değişmektedir (5). Conrad ve Ritzdorf (1990)'un Seul Olimpiyatlarında yaptıkları analiz, yatay hızda bu değerler gibi geniş bir değişkenlik göstermemiştir (Tablo 4).

Tablo 4 Yatay Hız (m/sn)

adı	Çıta yüksekliği	2. son adım	Son adım	Sıçrama
Bayanlar, seul :
Ritter	2.03+	7.2	6.9	93.2
Kostadinova	2.01+	7.7	7.6	4.3
Bykova	1.96+	6.5	6.4	3.3
Roma:
Kostadinova	2.09+	7.8	7.5	3.8
Bykowa	2.04+	7.1	6.8	3.2
Erkekler, seul:
Avdeyenko	2.38+	7.9	7.8	3.8
Conway	2.34+	7.5	7.2	3.6
Roma :
Sjoeberg	2.38+	7.2	7.2	3.6
Paklin	2.38+	8.5	6.9	3.3

Ne literatür ne de Conrad ve Ritzdorf'un verileri son iki adım icin yaklaşma koşusu hız oranında açık bir eğilim göstermemektedir. Hızda hafif azalmalar olabileceği gibi hafif artışlar da olabilmektedir (5).

SIÇRAMA

Destek Zamanları: Sıçrama zamanının kısmen öndeki vücut segmentlerinin eylemi ile belirlendiğine ilişkin ortak bir görüş vardır. Nigg (1974), Hay (1975) ve Viitassalo ve arkadaşları (1982), öndeki kol ve öndeki eğik bacakla yapılan sıçramaların, çift kol ve öndeki bacağın gergin olması ile yapılan sıçramalara (170-230 msn) göre daha kısa sıçrama zamanı (120-200 msn) ortaya koyduğunu rapor etmişlerdir (5).

Literatürde sıçrama zamanı ve uçuş yüksekliği arasında anlamlı bir ilişki rapor edilmemesine rağmen, Conrad ve RitzdorF (1990)'un verileri günümüzün en iyi atlayıcıları arasında sıçramada oldukça kısa destek zamanına bir eğilim olduğunu göstermektedir. 120 msn (Kostadinova) ile 190 msn (Sotomayor) arasında destek zamanları bulunmuştur (çoğu sporcu için 150 ile 170 msn arasında).

Ağırlık merkezinin dikey yolu : Nigg (1974),sıçrama sırasında ağırlık merkezinin vertikal yükselmesi ile uçuş yüksekliği arasında pozitif bir ilişki rapor etmektedir. Ağırlık merkezinin vertikal yüksekliğine ilişkin değerler 0.38m ile 0.48m arasında değişmektedir (5) Conrad Ritzdorf(1990)'un verilerine göre ise erkeklerde 0.41 m ile 0.61 m., bayanlarda 0.3 1 m ile 039m arasında değişmektedir Fakat Conrad ve Ritzdorf (1990)' un istatistiksel analiz sonuçları ağırlık merkezinin dikeyde yükselmesi ile uçuş yüksekliği arasında pozitif bir ilişki eğilimini onaylamıştır.

Tablo 4 Yatay Hız (m/sn)

Adı	Çıta yüksekliği	2. son adım	Son adım	Sıçrama
(Bayanlar )
Ritter	2.03+	0.02	0.03	0.29
Kostadinova	2.01+	0.03	0.03	0.21
Bykova	1.96+	0.07	0.00	0.38
(Erkekler)
Avdeyenko	2.38+	0.03	0.01	0.41
Conway	2.34+	0.06	0.00	10.41

Yere Temasta ve Sıçramada Vücut Segment ve Vücut Pozisyon Açıları: Conrad ve Ritzdorf (I 990)'un verilerine göre, yere temasta diz açısı değerleri 165 derece ile 175 derece arasında değişmektedir. Maksimum amortizasyon açılan 130 derece ile 155 derece arasında farklılaşmaktadır ve bu. literatürü desteklemektedir Bu araştırmacılar son adımın amortizasyon evresinde minimal diz açılarına ulaşıldığını bulmuşlardır.

Dapena ( 1980), sıçrama sırasında çok küçük bir ağırlık merkez sapması (Maksimum 7 derece) bulmuştur. Ağırlık merkezi yoluna ilaveten uygun vücut pozisyonları da etkili bir sıçramadan sorumludur. Bunlar öne/arkaya ve içe yönelim de vücut eğim açılarıyla ifade edilirse Seul Olimpiyatlarındaki tüm sporcular, sıçrama için yere temasta gövdenin 10-20 derecelik arkaya eğimini ortaya koymuşlardır. Bu arkaya eğim, son adımın sonunda hazırlanmıştır. Sıçrama'nın sonunda sporcuların çoğu dik gövde pozisyonuna geçmişlerdir. Son adımda maksimum miktarda içe eğim görülmüştür. Sıçrama için yere temasta ayakucu mesafesi i1e ağırlık merkezinin karşılaştırması, tüm sporcular için belirgin içe eğim göstermektedir. Sıçramada aynı karşılaştırma, çıtaya orta düzeyde bir eğim göstermektedir. Yetersiz açısal momentumundan kaçınmak için bu mesafe, minimal tutulmalıdır (5,9).

Sıçrama anında kolların hareketi atlayışın sonucunu önemli derecede etkiler. Sıçrama anında kolların yukarıya doğru hızla yaptığı hareket ile oluşan tepki. gövde' aşa doğru bastırır Oluşan kuvvet sıçrama bacağı üzerinden yere aktarılır. Sonuçta yere uygulanan dikey hız artacaktır (etki-tepki) Kol hareketlerinin etkili bir biçime çevrilebilmesi için en etkili yöntemlerden birincisi her iki kolun sahip olduğu dikey kuvveti hesaplamaktır.Diğer bir yol her iki kolun sıçrama anında gövdeye oranla dikey hızını ölçmektir.Yüksek atlamada genellikle çıta dan uzak olan kol daha etkilidir. Bazı sporcuların sıçramanın başlangıcında çıta aya yakın kolları geride olacağına önde bir noktadadır. Bu durumda kol daha az bir efektif değere sahiptir Yüksekçi koşunun son iki adımında, her iki kolu kuvvetli olarak geriden-öneyukarı bir hareketle işe katmalıdır. Yapılan araştırmalara göre çift kolla yapılan sıçramada yere uygulanan kuvvet artmaktadır (2).

Çıtadan Uzaklık: Literatürde sıçramada bardan kütle merkezi ya da ayakucu mesafesi ile ilgili herhangi bir çalışma bulunmamaktadır. Conrad ve Ritzdorf (1990), bu ölçümler arasında büyük oranda farklılıklar olduğunu bulmuşlardır. Bu parametrelere yaklaşma açısı ve sıçrama açısı birlikte ele alınmalıdır.

Yatay Dikey Son Hızlar: Sıçrama bölümündeki dikey hız, yüksek atlamada performansın belirlenmesi bakımından hayati önem taşır. Yüksekçi sıçramak için, sıçrama ayağını yere bas tığı an, daha önce kazandığı hıza bağlı olarak öne doğru hareketine devam eder. Buna kısaca öne rotasyon denebilir. Öne rotasyon devam ederken aynı anda ayağın fleksiyonuna bağlı olarak vücut ağırlık merkezi yere (ayağa) doğru bir harekete başlar (çökme). Sıçrama anın da oluşan bu tür hareket negatif bir dikey hız içerir. Sıçramanın başlangıcındaki dikey hız, genellikle ufak bir negatif hıza sahiptir. Sıçrama anında negatif değer hızı ne kadar az ise, yüksek atlayan kişinin sıçraması da buna paralel olarak daha etkili olur (2).

Dapena, (1980)'e göre sıçrama sırasında atlayıcının yatay hızı 2.23-3.7 m/sn azalmakta dır (5). Conrad ve flitzdort (1990), Kostadinova ile yaptıkları çeşitli analizlerde (Roma'da), Kostadinova' nın her başarılı denemede yatay hızını 2.Sm/sn' don daha fazla azalttığını bul muşlardır. Bu bulgu Dapena' nın bulguları ile benzerdir. Erkekler için bu değerler, dünyanın en iyi atlayıcılarında 3.5 -4.2mİsn arasında değişmektedir Sıçrama bölümünün sonunda vücut ağırlık merkezinin dikey hızı, sporcunun ayağı yerden kesildikten sonra vücut ağırlık merkezi nin çıktığı yükseklik ile saptanabilir (3). Conrad ve Ritzdorf (1990), Roma da ki Dünya Şampiyonasında uçuş yüksekliğini belirleyen dikey hızın (sıçrama sırasında) erkeklerde 4.5 - 5.0 m/sn arasında, bayanlarda 3.8 - 4.3m/sn arasında değiştiğini ortaya koymuşlardır.

Sıçrama Açısı: Conrad ve Ritzdorf (1990), üst düzey atlayıcıların karakteristik sıçrama açısının 50 dereceden daha küçük olduğunu bulmuşlardır. Dapena da sıçrama açılarını 40-48 derece olarak belirtmiştir.

UÇUŞ

Çıta Üzerindeki Yükseklik: Sıçramanın sonucu vücut ağırlık merkezinin çıta üzerinde ulaştığı maksimum yükseklik, sıçrama bölümünün sonunda vücut ağırlık merkezinin yerle olan yüksekliğine, yere uyguladığı kuvvete ve bu kuvvetin uygulanış süresine bağlıdır. Sıçrama ayağının yerden a hemen önceki yükseklik. sporcunun boy uzunluğunun.% 70 ve ya %75' I kadar bir orandadır. Bunun anlamı; uzun bir fıziksel yapıya sahip olacaktır. sporcu daha işin başında büyük bir avantaja sahip olacaktır (3).

Bar üzerindeki yükseklik barı geçen vücut , segmentlerinin yönelimine bağlıdır. Dapena(1980)'ya göre, tüm vücudun açısal momentumu ile etkilenmektedir (5)

Çıtaya göre Ağırlık Merkezinin Pozisyonu: Uteratürde bu parametreye ilişkin. herhangi bir çalışma bulunmamaktadır (5).

Yöntemler:

Seul Olimpiyat Oyunlarındaki yüksek atlama yarışmaları 2 LOCAM 16mni'lik yüksek hız (high-speed) kameralarıyla filme alınmıştır. Kameralar, saniyede 200 kare (frame) nominal oranında çalışacak şekilde eşzamanlı olarak ayarlanmıştır. Filmde bir sporcunun maksimum tanıtımını sağlamak için her iki kamera genel horizontal düzlemde yerleştirilmiştir. Yarışma sahasının ard alanına referans noktalarının yerleştirilmesiyle, her kameranın görüş alanının uzaysal oryantasyonu olası kılınmıştır (5,9,10). Conrad ve Ritzdorf (1990), yaptıkları analiz sırasında her yarışmanın üst 8 sırasına yerleşen sporcuları digitize etmiş ve ilgili parametreleri hesaplanmışlardır.

Biyomekanik analizlerin, bireysel eksikliklerin belirlennıesi, ardışık hareket evreleri arasındaki bağlantının belirlenmesi ve uygulamada algılanması zor olan parametrelerin niteliksel değerlendirilmesi açısmdan büyük katkıları olmaktadır (8).

Antrenör, bir biyomekanik uzmanı ile işbirliğine girerek belli hareketlerin analizine katılabilir. Daha sonraları daha ileri düzeyde analizler yapabilir. Böyle bir aktivitenin üç değerli yönü vardır: Eğitir, güven kazandırır ve öğretmen/antrenör ve sporcunun performansını geliştirir (11).

Görüldüğü gibi, bu tür analizler performansın artmasına yardım edecek bilgiyi sağlaması açısından önem kazanmaktadır

KAYNAKLAR

1. Aygün, T. (1991). fosbory Flop Tekniğinin Biyomekanik Analizi - I. Atletizm Billm ve Teknoloji Dergisi. 2. 3-6

2. Aygün, T. (1991). `Fosbory Flop Tekniğinin Biyomekanik Analizi - II. Atletizm Bi lim ve Teknoloji Dergisi. 3,16-19

3. Aygün, T. (1991). fosbory Flop Tekniğinin Biyomekanik Analizi - III Atletizm Bilim ve Teknoloji Dergisi. 4,36-38

4. Brueggeman, R, Conrad, T. (1 986) IAAF B Research. Edlt. Sun sanka R, Brueggeman Rtsarcuchas E. Athens. Sf. F/1-F/24

5. Conrad, k, Ri W. (1990). IAAF Scientifjc Research at the Garnes of the XXIV Oly Seou11988. Edil. Brüggemann G.P., Giad, 0. Sf.177-217

8. Hay, J.G. (1975). The Blomcchanlcs of Sports Teohniques. Lon Prenlice Hall inc.

7. Jarvor, J. (1992). Yüksek Atlamamn Temel Çev.C.Açıkada E.Deniz Atletiznı Bi lim ve Teknoloji DergisI. 4, 51

8. Ritzdorf, W. (1986). High Jurnp: Resulss ota Bionıechanio Study: New Studles in Athletics, 4 (1), 33-51

9. flitzdorf W., Conrad A. (1990). lAF Scientifıc Rehort on the II World Champi onships In Atlhletics, Ron,.. Second edifton. St G1 -G50

10. Ritzdorf, W„ Conrad, k, Loch, M. (1 909).inI comparison ol dıe nçs

of Stença Kostadinova a1 the i World Championships in AthJeücs Rome 1907 and the Gamoş ol the XXIV Olympiad Seoul 190VV. New Studies in Athletics4(4), 354ıw

11. Terauds, .J. (1 988) What 0 Can Do For The Average Caadı and Ath letes. New Studies in Athletics: 3 (1), 9-12

Yayına Hazırlayan : Özgür GÜRSOY